Ik dacht dat ik het niet waard was
Het gevoel dat ik als kind had in de periode rondom de scheiding van mijn ouders, was dat ik het niet waard was. Als ik het wél waard zou zijn, dan zouden mijn ouders er namelijk wel voor zorgen dat we in een ‘normaal’, harmonieus en compleet gezin zouden opgroeien.
De reactie die ik regelmatig krijg van mensen die ik uit die periode ken is meestal: “Huh?! Daar ik heb eigenlijk nooit iets van gemerkt.”
Ik was er kennelijk rete-goed in om dat te verbloemen. Ik verborg liever dat het bij ons thuis ‘anders’ was dan ‘het hoorde’. Mijn hoofd zat vol. Mijn schoolcijfers gingen achteruit. Logisch, want ik zat in de pubertijd en dansen en uitgaan met mijn vrienden (lees afleiding) was veel belangrijker. Alleen héél goede vrienden wisten meer van de situatie. Het grootste gedeelte wuifde ik echter dapper weg. Ik kon er toch niks aan veranderen en ben niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten, dus dan kon ik maar beter plezier maken. En dat deed ik!
Ogenschijnlijk was er niks aan de hand
Op de dansvloer, want als ik op de dansvloer stond was ik gelukkig. Nog steeds trouwens.
Dáár voelde ik mij zeker, kon ik mij focussen op de danspassen en dacht ik even niet aan al het gedoe thuis. Ik danste er dus uitbundig op los en ogenschijnlijk leek er niks, of weinig, aan de hand.
Mijn ouders gingen tot mijn grote opluchting uit elkaar, maar daarmee was de spanning nog niet weg.
Als toeschouwer had ik vanaf de zijlijn een oordeel gevormd en ben ik partij gaan kiezen in iets waarin ik geen partij was. Vanzelfsprekend ging ik bij mijn moeder wonen en er zijn zelfs periodes geweest waarin ik geen contact wilde met mijn vader. Ik wees mijn vader af (en daarmee ook mijzelf) en ondertussen nestelden er onopgemerkt steeds meer onzekere gedachten in mij.
Ouders zijn ook maar gewoon mensen met hun issues
Nu, als volwassene en met alles wat ik geleerd heb, snap ik dat een huwelijk en ouderschap in de praktijk ècht anders in elkaar steekt. Zie en begrijp ik dat de relatie tussen ouders, en die tussen ouder(s) en kind, niet één geheel is, maar verschillende dingen zijn. Ouders (en ook ikzelf) zijn gewoon mensen die hun best doen, maar daarbij ook hun eigen issues hebben en niet perfect zijn. Bovendien zie ik dat het ongezond is om jezelf als ouder(s) volledig weg te cijferen in het belang van het gezin en/of de kinderen.
Ik heb mijn weg gevonden. Dat is zeker niet vanzelf gegaan en er waren een paar bikkelharde levenslessen voor nodig. Alles tezamen maakt dat ik mij nu met hart en ziel scheidende ouders begeleid, om het zichzelf en hun kinderen gemakkelijker te maken.
En ondertussen ben dankbaar voor en trots op mijn vader en mijn moeder, want hé, ze hebben mij gemaakt! Hoe mooi is dat 😊
Ik gun scheidende ouders ontzettend graag de moed om zich als ouder(s) te laten begeleiden bij hun issues, waardoor zij veel stabieler in het leven staan, welke stabiliteit zij op hun beurt weer aan de kinderen kunnen meegeven.
En ècht daarvoor is het niet nodig om het eerst uit te klauwen te laten lopen.
Wil je er zeker van zijn dat je elke twee weken mijn tips in je mailbox ontvangt,
zodat jij de scheiding met meer rust en vertrouwen kunt doorlopen?