Het leven is bedoeld om ten volle te worden geleefd.
Hoe blij kan een mens zijn met het vooruitzicht van het terugkrijgen van zijn vrijheden.
Op mij maakt het indruk als ik hoor dat ouderen – nu ze door de vaccinaties hun vrijheid terug krijgen – een vergelijkbaar gevoel ervaren als met de bevrijding na de oorlog.

Vrijheid… het is onbetaalbaar.
Maar naast de vrijheid beperkende maatregelen die de overheid het afgelopen jaar heeft opgelegd, komt de beperking om je leven ten volle te leven ook vanuit jezelf. Eigenlijk iedereen heeft namelijk wel bewust èn onbewust belemmerende gedachten, die je ervan weerhouden om datgene te doen waarvan je echt gelukkig wordt.

Verwachtingen
We hebben allemaal te maken met verwachtingen vanuit je omgeving. Hoe je daar mee om wilt gaan is echter aan jouzelf. 
Het kan best handig zijn om aan sommige van deze verwachtingen te voldoen. Een avond overwerken bijvoorbeeld, om een cruciale deadline op je werk te halen.
Er zijn echter ook verwachtingen vanuit je omgeving waar je liever niet aan wilt voldoen. Als een ‘Ja’ tegen de ander betekent dat je niet je eigen hart volgt, over je eigen grens heen gaat en ‘Nee’ zegt tegen jezelf. Op die manier leef je namelijk het plan van een ander in plaats van jouw eigen leven.

Naast verwachtingen vanuit de omgeving, zal je ook jezelf bepaalde verwachtingen opleggen.
Wat ik veel zie is dat vrouwen de lat voor zichzelf heel hoog leggen. We vinden dat ze als moeder, partner, (schoon)dochter, zus, vriendin, maar ook in het werk geen steken mogen laten vallen. Hierdoor zijn we continue bezig met het hoog houden van allerlei ballen. Terwijl we naar anderen toe veel minder kritisch zijn.
Waarschijnlijk zeg je tegen een vriendin, die op woensdagmiddag haar kinderen naar en van de hobby’s heen en weer rijdt, dat het geen ramp is als haar dochter 10 minuten buiten staat te wachten na de balletles, omdat ze helemaal de tijd was vergeten was. Terwijl je dat jezelf wèl kwalijk zou nemen.
Maar ook vind je het heel verstandig van je collega die een pittige periode heeft gehad, dat ze er een weekje tussenuit gaat, ook al is de timing qua werkdruk niet ideaal. Terwijl je andersom zou vinden dat je het nog maar even vol moet houden, totdat de grootste drukte achter de rug is.

Persoonlijk heb ik lange tijd willen voldoen aan het plaatje van de ‘ideale schoondochter’. Totdat ik ziek werd en besefte dat ik vooral deed wat (ik dacht dat) er van mij verwacht werd. Het leven is geen generale repetitie. Het was de hoogste tijd om te gaan doen waarvan ik ècht gelukkig werd, in plaats van te voldoen aan wat (ik dacht dat) er van mij verwacht werd.

In hoeverre laat jij jezelf verwachtingen opleggen, door de omgeving of jezelf?
En… word je daar gelukkig van? Of zou je er iets aan willen veranderen…